#1 - Tielen-Gierle 17,9 km

Voor de eerste route, een loop- of wandeltoertje van een kleine 18km, koos ik voor een tocht in de eigen streek. Ik ging van start aan het station van Tielen, waar bovendien de nodige parkeergelegenheid is (zeker tijdens het weekend) en waar de wandelknooppunten passeren.

Wanneer ik het tunneltje onder de treinsporen ben gepasseerd, volgt een brede verharde weg van ruim een kilometer. Een rustige weg waar zowel de loper als de sportieve stapper meteen in het juiste ritme kan komen. Helemaal op het einde loodste een links-rechtscombinatie me naar de Watermolen van Tielen, waar een feeëriek plaatje schieten tot de mogelijkheden behoort. Maar ik besluit verder te lopen over de gladde kasseitjes die even later weer overgaan in een asfaltweg. Op het einde kom ik op een T en besluit ik naar rechts te gaan. Het is opvallend rustig en ik kan een blik werpen over de ver verspreide weiden.

In de verte zie ik de auto's rijden op de weg tussen Tielen en Gierle, maar zo ver gaat mijn pad niet, ik kies voor een karrespoor naar links waar ik over een goed beloopbare zandweg de bossen opzoek. Buiten het geritsel van de blaadjes van de bomen en de tsjirpende vogeltjes is het genieten van de rust. Maar lang duurt dit niet, want al snel beland ik in de bebouwde kom van Gierle. De drukte neemt even toe wanneer ik even langs de grote weg dien te lopen, maar even voorbij de kerk draai ik voorbij het standbeeld van Louis Neefs de Oude Baan in waar de rust opnieuw wederkeert. Ik kruis nog even de weg naar Turnhout om even later in het Grotenhoutbos te arriveren. Tot voor kort was dit pareltje langs de E34 voor mezelf een nobele onbekende, maar na een kennismaking tijdens een lange wandeling in de Covid19-pandemie kom ik er regelmatig. Een toertje rond de vijver loont op elk tijdstip van de dag en elke dag van elk seizoen de moeite.

Hiermee ben ik ook meteen aan de terugweg begonnen en langs een brede (maar niet eens zo lange) dreef en opnieuw de Turnhoutsebaan te kruisen leiden de rustige landwegen me in de richting van de Aa. Mijn blik valt eerst op een buizerd in een van de hoge bomen, maar al snel weet ik enkele reigers te spotten. Het verhard fietspad langs de kronkelende rivier is voor een waterfreak als ik echt een zaligheid en van vermoeidheid is dus amper sprake. Ook wanneer ik de lange rechte weg Tielenheide heb afgelegd langs de omheining van het militair domein achter de kiezen heb en ik het mooie natuurgebied De Balderij links laat liggen, heb ik er nog ontzettend veel zin in. Het derde bataljon para, naast een roomijsgigant toch het grote uithangbord van de Kastelse deelgemeente Tielen, vertelt me wel dat mijn rondje er bijna op zit. Nog een klein bos en enkele smalle paadjes tussen de sparren loop ik op het onverharde vooraleer de dorpskern wenkt. Ik zie de kerktoren al in de verte staan en weet dat mijn loop van net geen 18 km een voldongen feit snel een voldongen feit zal zijn. Eentje waar ik met veel voldoening op terug zal blikken, het was immers een mooie mengelmoes tussen zowat alles wat de mooie Kempen te bieden heeft.

Wandelknooppunten: 79 - 41 - 44 - 43 - 55 - 56 - 56 - 61 - 64 - 60 - 65 - 67 - 5 - 4 - 66 - 41 - 42 - 43 - 46 - 45 - 44 - 40 - 9 - 8 - 7 - 2 - 18 - 19 - 87 -  8 - 39 - 81 - 40 - 79.